Ég hef alltaf reynt að leiða Icesave umræðuna hjá mér; það er hreinlega of margt annað sem ég myndi frekar vilja gera en að pæla í því með hvaða móti samfélagsvæðing skulda eigi að fara fram. Í grunninn er ég andvígur slíku. Kapitalismi fyrir hina fátæku og kommúnismi fyrir hina ríku er hentistefna sem hentar mér ekki, enda tilheyri ég sennilega fyrri hópnum. En í Icesave umræðunni sem nú er í gangi finnst mér vera furðulegar umræður í gangi.

Góðtemplarareglur höfðu mikil ítök í íslenskri stjórnmálaumræðu í upphafi 20. aldar, en eitt af því sem þau náðu fram var að skapa umræðu um hvort banna ætti sölu og neyslu áfengis á Íslandi. Var þetta efni fyrstu þjóðaratkvæðagreiðslunnar sem átti sér stað á Íslandi árið 1908, og var það samþykkt með 60,1% atkvæða og 73% kosningaþátttöku. Þrátt fyrir þessa niðurstöðu gekk áfengisbannið ekki í gegn fyrr en 1915, en strax sjö árum síðar ákvað Alþingi að grípa fram fyrir hendurnar á almenningi með því að samþykkja undanþágu á áfengisbanninu til að leyfa innflutning á Spánarvínum, en um var að ræða viðskiptasamning tilkominn vegna þrýstings frá Spáni, sem sögðust annars ekki kaupa íslenskar fiskafurðir.

Ég rakst á í morgun grein á mbl.is þar sem fjallað er um úrskurð áfrýjunarnefndar neytendamála varðandi auglýsingu fyrir MacBook 13″ fartölvu sem birtist í Morgunblaðinu 14. október 2010, þar sem væri að finna þá fullyrðingu að í MacBook fartölvum væru „Engir vírusar“. Úrskurður nefndarinnar byggðist á réttmætum kröfum um að sönnur yrðu færðar á því að það væru engir vírusar á MacBook fartölvum, í samræmi við 4. mgr. 6. gr.

Einn vinur minn benti mér á þessa grein eftir Kristján Logason, ljósmyndara, sem er pakkfull af rangfærslum. Ég ætlaði ekki upprunalega að fara í gegnum hana alla, heldur týna nokkrar rangfærslur út – en þegar ég hafði tekið út þær helstu var ekki mikið eftir af greininni… ojæja. “Hví eru ríkustu netviðskiptamenn heims, sem engum vitanlega eru að skapa neitt listrænt, að spandera svona miklum peningum í að markaðsetja þennan óskapnað.

Í nýlegri grein sinni kvað Haukur Arnþórsson stjórnsýslufræðingur Wikileaks vera fyrirtæki með tvöfallt siðgæði, en eins og allir vita er tvöfallt siðgæði eitthvað sem nánast ekkert fyrirtæki hefur – flest hafa þau nú ekki einusinni einfallt siðgæði. Ég vil frekar líta á Wikileaks sem kúbeinið í verkfærakistu þeirra sem vilja að upplýsingar séu aðgengilegar og að stjórnsýsla sé gagnsæ. Mörg önnur verkfæri eru til staðar, svo sem upplýsingalög (PDF) sem er sem bitlaus og ryðgaður vasahnífur sem þarf að fara að skipta út, og verkefni forsætisráðuneytisins um upplýsingasamfélagið, sem er mjög svo glansandi og fínt skrúfjárn sem virðist þó ekki samsvara sig við neinar af þeim lausu skrúfum sem finnast í stjórnkerfinu.

Ég er loksins orðinn handhafi stafrænna skilríkja. Nei, þetta er rangt. Ég er búinn að vera með stafræn skilríki síðan 1998, PGP skilríki sem ég gaf út sjálfur og hvers áreiðanleiki byggist á undirskriftum vina minna og annarra sem hafa staðfest að ég sé ég. Þrátt fyrir að lög hafi heimilað notkun rafrænna skilríkja um þó nokkurt skeið hefur mér ítrekað verið hafnað þegar ég hef undirritað skjöl af ýmsu tagi með PGP skilríkjum mínum, án þess að ég hafi fengið nokkur skynsamleg svör við því af hverju það er ófullnægjandi.

[I posted this to the p2p-research list on 23. December 2010, but have since then had many conversations about it. Thought I’d repost it here both as an attempt to rekindle the blog and to store for posterity] I’ve been experimenting with a line of thought to allow for p2p social banking with a high level of privacy, but yet limiting the possibilities for fraud. The approach I’m taking is based on zero-information proofs, utilizing some features of public key crytpography.

Árið 1980 vann hver vinnandi maður á íslandi að meðaltali um 1.800 stundir á ári. Árið 2009 var þessi tala óbreytt og hafði haldist óbreytt allan þann tíma; óbreytt í tæp 30 ár. Áratugina frá 1950 hafði vinnan minnkað allnokkuð, en hætti að minnka árið 1980[1]. Ísland er nú í þeirri stöðu að hér vinnur fólk mest af öllum norðurlöndunum og meira en íbúar flestra evrópuríkja[2]. Ísland er líka í þeirri vafasömu stöðu meðal OECD-landanna að landsframleiðsla er hér mikil á hvern íbúa – en fyrir hverja unna vinnustund er hún í lægri kantinum[3].

Nú líður óðum að kosningum til stjórnlagaþings – kosningu á þeim einstaklingum sem koma til með að rita nýja stjórnarskrá og þannig legga grunninn að framtíð þess samfélags sem við byggjum. Kynning á efni þessara kosninga og þeim hópi fólks sem almenningi býðst að velja sér fulltrúa úr er því síst minna mikilvæg en sú sem á sér stað fyrir Alþingiskosningar. Þrátt fyrir það virðist áhugi fjölmiðla á þessu máli vera takmarkaður og þeir flestir sinnt upplýsingaskyldu sinni um það í engu.

Margir kyrja nú um kosti þess að hafa landið sem eitt kjördæmi, oftar en ekki því miður að illa athuguðu máli. Gera menn oftast ráð fyrir því að eini þátturinn sem skipti máli í því samhengi sé vægi einstakra atkvæða gagnvart heildinni, sem er nú oftast hér um bil sá sami, með einhverjum smámun sem er oftast veginn upp með því að tilfærð atkvæði úr stóru kjördæmunum hafa ögn meiri áhrif þegar þau flakka.