For many months I’ve been going around claiming that about 90% of all e-mail users use the top ten e-mail providers. This claim was always a ballpark estimate, but it was based on a bunch of statistics that I collected from here and there around the Internet. Most importantly, there appear to be between 2.5 and 3 billion Internet users globally, and there appear to be between 2.4 and 2.7 billion e-mail users.

Það var viðtal við Steingrím J. Sigfússon í síðustu viku sem náði athygli minni. Það er sennilega ekki fŕettnæmt, nema hvað minnst var á vonda langtímasamninga sem gerðir voru í stjórnartíð Halldórs Ásgrímssonar, sem forsvarsmenn heilsugæslu höfuðborgarsvæðisins lýstu sem “myllustein um háls stofnananna”. Fyrsta sem ég hugsaði var, “nú væri gaman að geta séð þessa samninga.” Nema hvað þeir eru hvergi aðgengilegir. Þegar ný upplýsingalög voru samin þá reyndi ég að ýta eftir því við þá sem vildu á það hlusta að það væri mikilvægt að ríkisstofnanir hefðu jákvæða upplýsingaskyldu, en ekki bara skyldu til að svara upplýsingabeiðnum.

The NetMundial meeting was held in Sa­o Paulo, Brazil, over the last two days. For various reasons I couldn’t be there myself, but I participated via the London remote participation hub. These hubs were probably the single best thing about NetMundial, allowing people as geographically challenged as myself to still weigh in on the discussions. Outside of that one bit of silver lining (albeit bogged down with proprietary Adobe software), NetMundial went really bad.

I was interviewed by Metahaven for their Black Transparency project. It’s a fairly long interview covering subjects such as surveillance, participatory democracy, the development process for law, and of course Mailpile gets a mention too. {% vimeo 92309856 %}

Þegar maður er ráðinn í vinnu og manni er sagt að vinna eitthvað verkefni, þá hættir maður ekki bara að vinna verkefnið þegar manni mislíkar það. Jafnvel þótt framkvæmdarstjórinn er rekinn og nýr ráðinn í hanns stað. Maður heldur áfram að vinna verkefnið þangað til að nýji framkvæmdarstjórinn segir manni að hætta því. Það ríkja margir misskilningar á Íslandi um hvar valdið liggur, en ansi margir, þar með talið forsvarsmenn ríkisstjórnarinnar, virðast halda að valdið liggi hjá ríkisstjórninni.

We have become a culture of gadgeteers. We have become a society of shiny objects. We love our technology, despite its blemishes, its shortcomings, and its treachery, and we tend not to question it too much. When we do, we question it on its relative technical merit. We say that the Samsung B 7 2000 is better than tha iThing 8 or that Windows RK PS .net pro advanced super is superior to whatever.

I was interviewed in an article by Vanessa Baird in New Internationalist called Don’t shoot the messenger about the nature of whistleblowing and how to protect whistleblowers. It cites my back-of-envelope argument for how to fix privacy: {% blockquote %} He has calculated that the total budget of the ‘Five Eyes’ – that is the communications snooping services of the US, Britain, Australia, Canada and New Zealand combined – is $120 billion a year.

Mér finnst ógeðslegt hversu margir virðast til í að segja að stjórnarskrárvarin réttindi fólks megi bara fjúka um veður og vind því það stafa af þeim réttindum einhver óþægindi um hríð. Það er einmitt ekki þegar allt leikur í lyndi sem það þarf að standa vörð um réttindi fólks, heldur þegar komið er í hart. Réttur til réttlátrar málsmeðferðar skiptir fólk engu máli fyrr en þau eru komin í málaferli. Tjáningarfrelsi skiptir ekki máli fyrr en einhver reynir að hefta tjáningu.

Ég ræddi á Austurvelli um síðustu helgi um þing og ákvarðanarétt í gegnum myndlíkingu sem Willi Rothley bjó til fyrir mörgum árum. Mér fannst eiginlega rétt að reyna að skýra aðeins betur hvað mér finnst um Evrópusambandið, þótt ræðan sem slík fjalli um annað. {% youtube Y6SV2Gx6G_o %} Í grunninn finnst mér einstaklingsfrelsið vera svo mikið lykilatriði að ég lít svo á að allt sem dregur úr einstaklingsfrelsi sé af hinu illa.

Mér finnst alltaf pínlegt þegar fólk er á launum hjá ríkinu við að tala gegn tilvist þess hluta ríkisins sem hentar sér ekki. Ragnar Árnason, hagfræðingur, er einn þessara. Hann starfar hjá Háskóla Íslands, en jafnframt sem efnahagsráðgjafi fjármálaráðherra. Þannig mætti segja að ríkið greiði fyrir tilvist hans, að svo stöddu. En nóg um hræsnina. Skoðum heldur þær reiknikúnstir sem hann byggir sína ómanneskjulega afstöðu á. Í [grein sinni í Hjálmari][3] (bls 22) gefur Ragnar sér að framboðið á heilbrigðisþjónustu sé afskaplega tregbreytileg (inelastic), en að eftirspurnin eftir heilbrigðisþjónustu sé mjög breytileg og háð verði.