Upprunalega birt í Kjarnanum Almenn umræða um framtíðarfræði undanfarin ár hefur litast mikið af bók eftir Klaus Schwab, stofnanda World Economic Forum, um fjórðu iðnbyltinguna. Bókin er á margan hátt ágæt og dregur athygli leikmanna að gríðarlegum samfélagsbreytingum sem eru í farvatninu, en á sama tíma líður hún fyrir takmarkaða sögurýni. Schwab hefur fullyrt að hraði yfirstandandi tækniþróunar eigi sér enga sögulega hliðstæðu. Þessi dramatíska fullyrðing sýnir fyrst og fremst vanþekkingu á mannkynssögunni.

Recently I’ve found waterfall plots to be quite useful, in the context of budgetary work. I found this blog post detailing how to create a nice waterfall plot in R. The trick is to use “category” and “sector” fields wisely; I feel they could be given better names.

I think there may be uses for OpenMCT way beyond its intended purpose. It would be fun to get data streams from Hagstofan to feed into it. Something something CyberSyn.

One of the things I sometimes do is play games. To be honest, it’s mostly Kerbal Space Program. I find exploding space ships and orbital maneuvers to be deeply cathartic. At first, I played the Linux version of this on my laptop, but even my reasonably powerful laptop struggled with the high end graphics and physics computations. Last spring, I decided to invest in a desktop box with a shiny graphics adapter to facilitate higher end gaming, and to double as a movie-watching device to have connected to the large monitor in my living room that some people might refer to as a TV.

Viðskiptaráð kom engum á óvart með tillögum sínum um sameiningar og fækkanir ríkisstofnana. Það sem kom hinsvegar á óvart var hve lélegar hugmyndirnar voru. Í fyrstu hljómaði þetta eins og skynsöm nálgun í ákveðnum tilfellum, enda yfirbygging oft mikil utan um litla starfsemi. En nánari skoðun sýnir að tillögurnar eru illa rökstuddar og vandkvæðum háðar. Jónas Kristjánsson benti á að rekstrarkostnaður íslenska ríkisins sem hlutfall af vergri þjóðarframleiðslu er í meðallagi miðað við OECD.

Ég sat í algjörri veðurblíðu í Bangkok þegar stormurinn mikli gekk yfir Ísland. Skilaboð komu frá ættingjum og vinum á ýmsum tímum yfir daginn, tilkynningar um að nú væri allt vitlaust eða að þetta væri nú loks að ganga niður. Meðan ég sötraði sólríkt hanastél í sólinni hugsaði ég með mér: þetta venst. Þetta venst. Heimurinn stendur frammi fyrir því stórkostlega vandmáli að við, mannkynið, erum búin að eyðileggja umhverfið okkar.

Marine Le Pen gengur vel í frönsku sveitarstjórnarkosningunum. Donald Trump er tekinn alvarlega. Viktor Orbán er búinn að vera forsætisráðherra í næstum sex ár. Vigdís Hauksdóttir er formaður fjárlaganefndar Alþingis. Ekkert af þessu myndi gerast í heilbrigðu samfélagi. Hvert sem maður lítur er öfgahægrið að ná miklum árangri. Fólk sem talar af heift gegn útlendingum, gegn þeim sem minna mega sín, gegn fólki sem er að flýja stríð og leita sér að frið.

Það verður að gera greinarmun á nokkrum mismunandi hlutum sem fólk á það til að kurla saman undir merkjum lýðræðis. Það er lýðræðislegt að allir ákveði í sameiningu hverjir gegna æðstu embættum þjóðarinnar. Það er ekki lýðræðislegt að allir ákveði í sameiningu að allir eigi að borða hafragraut á hverjum morgni. Þó mætti undir naívískum skilningi á lýðræði fullyrða að þetta væri bæði lýðræðislegt, þar sem allir komu að báðum ákvörðunum, og þá væntanlega með lýðræðislegri kosningu.

Mikið tuðfár hefur átt sér stað á samfélagsmiðlum eftir að ég lýsti þeirri skoðun minni á dögunum að Ólafur Ragnar Grímsson ætti ekki að bjóða sig aftur fram til forseta. Fólk kepptist við að kalla mig ýmsum nöfnum og misskilja það sem ég var að segja, ásamt því að hrópa upp yfir sig um ágæti Ólafs. Fyrst þetta gekk svona vel síðast langar mig til að kalla yfir mig aðra ræpu af illa útpældum upphrópunum, með því að reyna að færa ögn betri rök fyrir máli mínu.

Cocktailbuilder.com allows you to say what you’ve got, and get back a list of what you can make or what you need to get. Pretty useful for nights such as these!