Bólivíubúar vita sennilega betur en flestir hvað stjórnarskrá er. Síðan landið varð sjálfstætt hefur það tekið upp nýja stjórnarskrá að meðaltali á ellefu ára fresti. Bólivískt samfélag er miklu flóknara en Íslenskt – þar eru margir ættbálkar, margar samfélagsgerðir, og verulegur munur er milli ríkra og fátækra, svo eitthvað sé nefnt. Íslendingar eru svo til einn ættbálkur, eitt samfélag, fyrir mestan part einsleitt samanborið við flest lönd. Helsti munurinn á núgildandi bólivísku stjórnarskránni og núgildandi íslensku stjórnarskránni er þó það að bólivíska stjórnarskráin var samin af bólivísku fólki með bólivískar aðstæður í huga.

Open Government Partnership (OGP) er samvinnuverkefni fjölmargra ríkisstjórna um að bæta opna stjórnsýslu. Meðal aðildarríkja eru Moldóva, Tanzanía, Filippseyjar, Danmörk og Bandaríkin. Þetta er ört vaxandi hópur sem setur staðla um opin gögn, opin fjárhag, áreiðanleika, rekjanleika og fleira. Það má segja að OGP hafi mismunandi tilgang eftir því hvaða land er verið að vinna með. Í sumum löndum, eins og Azerbaijan, er þátttaka landsins frá ríkisstjórnarinnar sjónarhóli ætlaður til að hvítþvo landið, en hefur í rauninni þau áhrif að gefa samtökum í landinu sterkari rödd sem heyrist langt út fyrir landamærin.

Ég á þann vafasama heiður að vera ríkisborgari í tveimur löndum þar sem hagkerfið hefur hrunið. Síðustu helgi var ég með fjölskyldunni minni á Írlandi, en keyrði svo yfir á vesturhlutann til að eiga fund með fólki úr írska píratapartýinu. Það var sama hvort ég var í norðri eða suðri, austri eða vestri, það blasti það sama við allsstaðar: tómir húsgrunnar, fokheld hús, tóm hús, fullbyggð hús í óuppgerðum hverfum, og heilu fullbúnu hverfin af tómum húsum.

Undanfarna daga hef ég verið að berjast við báðar hliðar á sérkennilegu vandamáli. Grapevine flutti fréttir af því í vikunni að Vodafone og Síminn, sem auk þess að vera stærstu símafélögin og netveiturnar á Íslandi eru nær einráðir um rekstur fjarskiptainnviða, ætluðu að fara að stunda ritskoðun á klám- og fjárhættuspilasíðum, undir því yfirskini að það myndi bæta öryggi notanda. Hér var um töluverða oftúlkun að ræða hjá blaðamanni Grapevine, sem þó brást við þeim ónákvæmu upplýsingum um fyrirætlanir símafyrirtækjanna á nákvæmlega sama hátt og ég gerði sjálfur: með mikilli reiði.

Yfirleitt nenni ég ekki að tala beinlínis gegn tilteknum flokki, en nú finn ég mig knúinn til að breyta því. Mér finnst niðurstöður nýrrar könnunar frá Gallup stórfurðulegar og stórhættulegar. Ef brennuvargar kveiktu í húsi þætti fólki væntanlega skrýtið að kenna slökkviliðinu um eldsvoðann. Það teldist væntanlega enn skrýtnara að brennuvargarnir væru kallaðir til og þeir beðnir um að slökkva eldinn. Vissulega gæti einhver kvartað yfir því að slökkviliðið sé ekki að slökkva eldinn nógu hratt, og vissulega mætti hvetja þá til dáða eða reyna að hjálpa þeim.

Í fjölmiðlum í síðustu viku mátti greina sterkan stuðning blaðamanna við þá kröfu lögreglunnar að þeir fái heimild til að fá lista yfir alla þá einstaklinga sem voru að nota síma í Herjólfsdal á tilteknu tímabili. Fjölmiðlarnir gerðu enga tilraun til að vera gagnrýnir í umfjöllun sinni, og veltu til dæmis ekki fyrir sér að hugsanlega voru mörg hundruð manns að nota síma á tímanum sem um ræðir, og að einhverjir þeirra kunna að hafa verið að nota óskráð frelsiskort.

As of later today, my Icelandic blog posts will move from here to a new blog under the name “upplýsing” (enlightenment/information) on dv.is. This will bring more attention to my Icelandic posts while simplifying things for my readers who don’t speak Icelandic. It’ll also probably give me a lot more energy to [publish what I] write in general. Here is the blog.

My goal here is to try to link together the idea of design with ideas of authority and power in a way which, if you are anything like me, will make you feel very awkward around designed things. I’m not going to start by talking about design though. When I was asked to give this lecture, my first response was, “what the fuck do I know about design?” – a question which I still believe is apt.

A limousine parks behind the dilapidated building, it’s backseat occupant shedding his tailored suit in a hurry, as it’s almost five o’clock. From a brown paper bag he pulls some clothes: a stinking woollen jumper and ancient pantaloons held together at the waist with the remnants of a plastic bag. He gets dressed, ruffles his hair, and hopes nobody will notice the cologne. He gets out of the car and sneaks in through the back.

Kári Túliníus’s incredibly dismissive, if not outright stupid article in the Reykjavík Grapevine today suggests that “free speech”, “transparency of governments and corporations”, and the right of individuals to “speak anonymously” are euphemisms for bizzarre sex acts. Whatever he’s smoking, it didn’t come from our treasure troves. Also, the word “avast” means “stop”, so saying “avasting of mateys” makes no sense – much like the rest of Kári’s article.